Αξιότιμε κε Περιφερειάρχη,
Η παρακάτω ανάρτηση της κας Σοφίας Κολοτούρου, η οποία αφορά στη μαθησιακή διευκόλυνση των παιδιών με προβλήματα ακοής κατά την φετινή σχολική χρονιά, αλλά και η αγωνία πολλών τελικά συμπολιτών μας των οποίων τα παιδιά αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα, μου επιβάλει να σας το θέσω ώστε να διερευνήσετε την δυνατότητα προμήθειας ειδικού τύπου μάσκας, όπως αυτή στη φωτογραφία, για να διατεθούν στις σχολικές μονάδες που φοιτούν αυτά τα παιδιά. Χρειάζεται να είναι σε αριθμό ικανό ώστε να καλύψουν όλους τους μαθητές της σχολικής μονάδας όσο και για τους εκπαιδευτικούς τους, για να μπορούν να συμμετέχουν ισότιμα όλα τα παιδιά στη σχολική δραστηριότητα.
Θεωρώ ότι οι εκπαιδευτικοί σε όλες τις σχολικές μονάδες γνωρίζουν εάν υπάρχουν στις τάξεις τους μαθητές με προβλήματα ακοής και μπορούν να σας ενημερώσουν, μέσω των αντίστοιχών διευθύνσεων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ανά ΠΕ, για τις πιθανές ανάγκες και τον αριθμό που θα χρειαστούν.
Η χρήση της μάσκας σύμφωνα με τους ειδικούς είναι απαραίτητη για την αποτροπή διάδοσης του COVID-19 και φαίνεται ότι θα είναι αναγκαία για κάποιους μήνες ακόμη. Η υγεία είναι πρώτη προτεραιότητα, παράλληλα ας προσπαθήσουμε να μην στερηθεί κανένα από τα παιδιά μας τη δυνατότητα επικοινωνίας και συμμετοχής.
Η δαπάνη δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα μεγάλη και αξίζει να ενταχθεί στις δράσεις που χρηματοδοτούμε ως Περιφέρεια για τον COVID-19.
Με εκτίμηση
Μιχάλης Αμοιρίδης
Περιφερειακός Σύμβουλος Ξάνθης
Παρακάτω η ανάρτηση της κας Σοφίας Κολοτούρου:
Από χθες τυχαίνει να συζητώ σε διάφορες ομάδες σχετικά με το θέμα των κωφών παιδιών και πως θα παρακολουθήσουν το σχολείο, αφού δεν καταλαβαίνουν τι λέει ο δάσκαλος κάτω από τη μάσκα. Αν και θεωρώ ότι πρέπει επιτέλους να πρωτοστατήσουν οι γονείς των παιδιών με προβλήματα ακοής στη σχετική συζήτηση, είναι αδύνατον να μην πω κι εγώ δυο λόγια, μια και είμαι κουφή από 4 ετών, δηλαδή εδώ και 43-44 χρόνια, πρακτικά όλη μου τη ζωή.
Ως μαθήτρια, αλλά και γενικά στη ζωή μου, ακούω αποκλειστικά με τα μάτια. Πράγμα που σημαίνει ότι άμα δεν βλέπω το στόμα του άλλου, δεν καταλαβαίνω ούτε το όνομά μου. Ως μαθήτρια, πέρασα ατέλειωτες ώρες στο σχολείο τη δεκαετία του 80, εξηγώντας με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο στους δασκάλους μου τι πρέπει να κάνουν μαζί μου (συνήθως και οι ίδιοι δεν ήξεραν πως να χειριστούν την κατάσταση). Ολοι, όμως, προσπάθησαν να βοηθήσουν, έχοντας κατά νου τη πρώτη και απαράβατη συνθήκη: ότι πρέπει να βλέπω τα χείλη τους.
Πράγμα που σήμαινε: να μην γυρνάνε αλλού, να μην μιλάνε όταν γράφουν στον πίνακα, να μην βηματίζουν στον διάδρομο. Δεν ήταν πάντα εύκολο, ούτε για κείνους ούτε για μένα. Τα καταφέραμε όμως.
Αν ήμουν τώρα μαθήτρια, θα με έπιανε απελπισία με τη συνθήκη της μάσκας. Βέβαια, στη δεκαετία του 80 δεν θα είχαμε και άλλες επιλογές και δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, εκτός ίσως από το να σταματήσω το σχολείο ( ; ) για τη φετινή χρονιά και να κάθομαι να διαβάζω στο σπίτι μου.
Ευτυχώς δεν είναι 1985, αλλά 2020. Εχουμε λύσεις. Πρώτα πρώτα τα σημερινά κουφοβαρήκοα παιδιά δεν είναι τελείως κουφά, όπως ήμουν εγώ. Εχουν καλά ακουστικά, έχουν κοχλιακά εμφυτεύματα από μωρά. Μερικά από αυτά, ακούνε τόσο ικανοποιητικά, χωρίς να βλέπουν χείλη, οπότε δεν θα έχουν πρόβλημα.
Εμείς εδώ θα ασχοληθούμε με τα παιδιά που όντως θα έχουν πρόβλημα γιατί θα χάνουν τις μισές λέξεις και δεν θα καταλαβαίνουν το μάθημα. Δυστυχώς, οι γονείς τους υποτιμούν την κατάσταση συνήθως. Ενδεχομένως, πιστεύουν ότι , αφού ακούνε τα μισά, δεν πειράζει, πάνω κάτω πιάνουν το νόημα. Αυτή είναι μια καταστροφική αντίληψη , όταν μιλάμε για μαθητές σχολείου. Φυσικά και πειράζει να μην καταλαβαίνεις. Ρωτήστε κι εμένα, που με τις συνθήκες των παραδόσεων κι εγώ τα μισά καταλάβαινα κι έπρεπε να διαβάζω το διπλάσιο χρόνο στο σπίτι μου για να αναπληρώσω τα κενά. Κι έτυχε να αγαπώ το διάβασμα και το έκανα αυτοβούλως. Αν δεν το αγαπούσα, θα είχα παρατήσει το σχολείο, όπως συνέβαινε συνήθως τότε στους κουφούς.
Ποιές λύσεις λοιπόν έχουμε σήμερα; Τις εξής 2. Κατά τη γνώμη μου πρέπει να εφαρμοστούν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΛΥΣΕΙΣ, αν θέλουμε να έχουμε καλά αποτελέσματα με τους κουφοβαρήκοους μαθητές. Η λύση 1 είναι η μάσκα με διαφάνεια, που πρέπει να φοράει ο δάσκαλος/η δασκάλα. Τουλάχιστον το παιδί να καταλαβαίνει το δάσκαλο. Ιδανικά, θα πρέπει να τη φοράνε και όλοι οι συμμαθητές, αλλά είναι πολύ δύσκολο να πάρεις 25-27 μάσκες με διαφάνεια και να υποχρεώσεις όλη την τάξη να τις φοράει.
Μετά, πάμε στη λύση 2. Ξέρω ότι εμπλέκει κινητό και ακτινοβολία, άρα θα είναι πρόβλημα για παιδιά δημοτικού. Εκεί, την προτείνω ως λύση ανάγκης. Για τα μεγαλύτερα παιδιά όμως, νομίζω ότι μπορεί και τώρα να εφαρμοστεί. Αναφέρομαι στο πρόγραμμα live transcribe (ζωντανή απομαγνητοφώνηση) που έχουμε στα κινητά μας εδώ και 10-12 μήνες και που, όσοι παρακολουθείτε το προφιλ μου ξέρετε πως μου έχει αλλάξει τη ζωή. Βάζουμε το κινητό δίπλα στον δάσκαλο (το παιδί με πρόβλημα ακοής κάθεται όσο γίνεται πιο κοντά στον δάσκαλο) κι αυτό γράφει, ακόμα κι αν ο δάσκαλος φοράει μάσκα χωρίς διαφάνεια. Το πρόγραμμα αυτό ΜΕ ΕΧΕΙ ΣΩΣΕΙ και το χρησιμοποιώ παντού όπου πηγαίνω τελευταία (τράπεζες, μαγαζιά κλπ). Αν κάποιος δεν ξέρει πως να το κατεβάσει στο κινητό του (είναι πανεύκολο και δωρεάν) ας μου στείλει πμ να του εξηγήσω τη διαδικασία.
Δεν είναι 1985, αλλά 2020. Μην περιμένετε, εσείς που δεν ακούτε καλά να σας σώσουν οι υπουργοί και οι κυβερνήσεις. Ναι, χρειάζονται κι αυτοί για το θεσμικό πλαίσιο της υπόθεσης. Πάρτε όμως κι εσείς τη ζωή σας στα χέρια σας, παλέψτε μόνοι σας και κάνετε αυτά που πρέπει. Εχετε όπλα και λύσεις στην φαρέτρα σας. (Αν και ακόμα περιμένω να δω τη θεσμική και συλλογική δράση των γονιών που έχουν παιδιά με πρόβλημα ακοής και πάντα θα φωνάζω και προς αυτή την κατεύθυνση).
