Του Δημήτρη Γκαγκαλίδη,

Από που ν’ αρχίσω και για ποιον να σας πω: για τον Σαμπάν που γνωρίζει όλα τα πτηνά και πετούμενα της γης; για τον Γκιοκσέλ που άρχισε την δουλειά απ’ το σχολείο κι είναι σήμερα ο καλύτερος ταπετσέρης; Για τον Χασάν που μας χωρίζει ένα μπαλκόνι και λείπει στο εξωτερικό κάθε καλοκαίρι; ή για την Ισμέ που είναι το πιο ευγενικό κορίτσι της Ξάνθης; Για τον Erdin που διδάσκει και μαθαίνει τα παιδάκια γράμματα, για την Εμινέ που μας δίνει συμβουλές στη γειτονιά, για τον Ομέρ που πηγαίνω περισσότερο για να τον δω και λιγότερο να βάλω καύσιμα στην μοτοσυκλέτα μου. Έχω να σας πω για βιώματα και εμπειρίες….μιας ολόκληρης ζωής. Άνθρωποι, γείτονες, φίλοι, γνωστοί.

Στεναχωριέμαι και θλίβομαι όταν διαστρεβλώνεται η πραγματική εικόνα. Όταν επεμβαίνει η πολιτική, τα συμφέροντα, οι “εξωγενείς” παράγοντες. Και μάλιστα που όταν αυτοί απομακρύνονται δεν έχουν αφήσει κάτι καλό πίσω τους. Οι μουσουλμάνοι της Ξάνθης που εδώ και 50 χρόνια γνωρίζω είναι άτομα στην πλειοψηφία τους νοικοκυραίοι, με αξίες, πίστη στην οικογένεια, στον Θεό, στην προκοπή. Κι αυτό δύσκολα θ’ αλλάξει…