Δωμάτιο νούμερο 27.

Όλο αυτό το δύσκολο και επώδυνο διάστημα της πανδημίας, δουλέψαμε πολλές ώρες και πολλές ημέρες ασταμάτητα ώστε το Νοσοκομείο μας να θωρακιστεί απέναντι στον Κορωνοϊό. Αντιμετωπίσαμε με πλήρη επιτυχία μια από τις πιο δύσκολες προκλήσεις, με πολλά – αναλογικά με το πληθυσμό του Νομού μας – κρούσματα και καταφέραμε το ακατόρθωτο: Να σταθούμε όρθιοι, να εξοπλιστούμε πλήρως με τη βοήθεια του Υπουργείου Υγείας αλλά και σημαντικών χορηγών, να λειτουργούμε χωρίς διακοπή και κυρίως να δουλεύουμε, γιατροί, νοσηλευτές, τεχνικό και διοικητικό προσωπικό, πάνω απ’ τις δυνάμεις μας.

Εγώ μάλλον το παράκανα. Την προηγούμενη Παρασκευή, μετά από δυνατούς πόνους αναγκάστηκα να χειρουργηθώ. Δε μπορούσε δυστυχώς να πάρει άλλη αναβολή. Είναι περίεργο αλλά αναγκάστηκα σε πολύ λίγους μήνες να ζήσω παρά πολλές και διαφορετικές, σε ένταση, στιγμές. Η τελευταία λοιπόν εμπειρία μου ήταν αυτή της απλής ασθενούς. Κι έχω να πω ότι την έζησα με στωικότητα γι αυτο που συνέβη αλλά κι ευγνωμοσύνη για όσους με φρόντισαν. Ήταν όλοι τους άψογοι. Τώρα από το σπίτι μου που αναρρώνω για λίγες μέρες, μπορώ να σας πω ότι πρέπει όλοι να είμαστε περήφανοι για το Γενικό Νοσοκομείο Ξάνθης γιατί η δουλειά που γίνεται είναι αξιοζήλευτη.

Θέλω να ευχαριστήσω, τον Διευθυντή της Χειρουργικής Κλινικής κ. Φιλίππου ο οποίος ήταν επικεφαλής υπεύθυνος της χειρουργικής ομάδας και μαζί με τον Πρόεδρο της ΕΝΛ κ. Γεωργίου με φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο, τη Διευθύνουσα της Νοσηλευτικής υπηρεσίας κα. Μητράκου για την άψογη υποστήριξη, τους γιατρούς, νοσηλευτές και βοηθητικό προσωπικο του Χειρουργείου, του Αναισθησιολογικού και της Χειρουργικής Κλινικής. Αυτό όμως που με κάνει να νοιώθω υπερήφανη για το Νοσοκομείο μας είναι ότι με φρόντισαν ως Έλενα και όχι ως Διοικητή. Κι αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό.

Το δωμάτιο 27 λοιπόν με έμαθε πώς να εκτιμήσω από μια άλλη θέση το έργο αυτών που ονομάζουμε τόσο καιρό: ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑΣ!